Dünya var olduğumuz, maddiyat ve maneviyatın iç içe geçtiği zaman zaman bu konularda denge sorunu yaşadığımız yaşam alanımız. Kimilerimiz insan olmanın mükemmelliğini nefes almakla anlamlandıracak, bazılarımız ise insan olmanın zorluğundan bahsedecek.
Düşünüyorum da insan olarak doğmak mı zor olan, yoksa insan olarak kalmak mı? Şüphesiz her birimizin insanlık hakkında naçizane fikirlerimizi anlatacağız ama Özdemir Asaf’ ın “İnsanlık kuruş ile değil duruş ile ölçülür.” Sözü bana kalırsa her şeyi aydınlatıyor. Bazen susmak konuşmaktan daha çok şey anlatır. Bir bakış her şeyin bitişi ya da başlangıcı haline dönüşebiliyor. Size yaşadığım ve beni etkileyen bir olayı anlatmak istiyorum. Toplu taşıma aracında yolculuğum sırasında önde oturan yaşlı bir teyzenin ücretini yanında oturan tanımadığı bir bayan ödedi. “Teyzecim lütfen kabul eder misiniz?” dedi. Teyze ağlayama başladı. Tanımadığı bayan “Sizi üzdüysem diyerek ellerini tuttu.” Teyzenin şu sözleri beynime çivi gibi çakıldı. “Hayır kızım beni hiç üzmedi sadece çok duygulandım. Hastaneye giderken hiç tanımadığım bir genç öğrenci, yol paramı ödemişti. Dönüş yolumu da siz ödeyince göz yaşlarımı tutamdım. İnsanlık öldü diyorlar ya devam ediyor hala, ona sevindim.” Haber kanalları, gazeteler kötülükleri olumsuzlukları köpürte köpürte anlatırken, bir yerlerde iyi insanlar var iyi olaylar oluyor. Acımasız dünya dedikleri bu alemde duruşuyla kendinden söz ettirecek insanlarımız var.
Belki statü olarak istediğimiz yere gelebiliyoruz ama önemli olan hayatın içinde insan olarak kalabiliyor muyuz?
YORUMLAR